GOLDA

Evo jednog filma koji je premijerno prikazan još početkom prošle godine, na berlinskom festivalu, ali kada se gleda sad, u svetlu događaja koji su usledili posle Hamasovog upada i masakra 7. oktobra i rata u Gazi koji je potom usledio, dobija još jedan sasvim novi i naravno neplanirani sloj i značenje. Pre svega, da naglasim da ovo (nažalost) nije klasičan biografski film o izraelskoj političarki Goldi Meir koji prati njen (inače ekstremno zanimljivi!) život i karijeru, već se radi o samo jednom vrlo kratkom (ali bitnom) momentu a to su dani Jom Kipurskog rata 1973. kada se ona kao (prva i jedina žena) premijerka Izraela našla u teškoj ratnoj situaciji koja u mnogome podseća na aktuelni haos u Gazi. Film je režirao izraelski reditelj Guy Nattiv (koji inače ima osvojenog Oskara za kratkometražno ostvarenje "Skins"), a u naslovnoj ulozi se pojavljuje britanska glumačka legenda Helen Mirren. Talenat i sposobnost ove velike glumice naravno potrvđuju se još jednom, a njena fizička transformacija odnosno maska ne samo lica več čitavog tela je više nego fascinantna i sigurna sam da se šminkersko-maskerskom timu smeši Oskar (shortlist već imaju, kao i "Maestro" o čijim maskama sam već pisala). Pored Mirren, u filmu od zvučnijih imena prepoznajemo šarmantnu francusku zvezdu Camille Cottin (mada u dosta nebitnoj i nerazrađenoj ulozi - tačnije liku, ne njenom krivicom naravno), Lieva Schriebera u ulozi Henry Kissingera, kao i odličnog izraelskog glumca Liora Ashkenazija koji igra poznatog generala Davida Dada Elazara (inače čoveka jugoslovenskog porekla i vojnu legendu Izraela). Kad smo kod Liora Ashkenazija, jedna od njegovih upečatljivijih uloga bila je u izvanrednoj izraelskoj TV seriji "Valley of Tears" koja se (iz sasvim drugačijeg ugla) bavi istom traumatičnom temom Jom Kipurskog rata. Osim zaista impresivne glume Helen Mirren, ovaj film nažalost nema mnogo toga zanimljivog da pruži. Priča jeste interesantna ali mnogo puta već ispričana i to bolje (kako u pomenutoj seriji, tako i mnogim drugim igranim filmovima i dokumentarcima) i zaista mislim da je propuštena prilika da se malo šire i dublje pozabavimo likom i delom po nekima kontroverzne, a svakako jako zanimljive žene, jedinstvene ličnosti i političarke. Pomalo je bizarna odluka da ona i njeni saradnici pričaju engleski (neki sa izraelskim akcentom, ona ne - jer je bila Amerikanka pa nema smisla), a glasovi vojnika koje čujemo preko telefona i radio stanice su na hebrejskom, titlovani na engleski. Kombinacija motiva njene unutrašnje psihološke borbe kao i borbe sa fatalnom fizičkom bolešću u poznim godinima, sa teškim političkim odlukama i izazovima, urađena je prilično očekivano i na trenutke banalno, sa par pamfletskih replika koje su skoro pa ko iz "Drug Marko" serije, uključujući naravno i obaveznu dozu pljuvanja po Rusima. Kissinger je ambivalentno prikazan, dok je recimo Ariel Sharon (tadašnji general a kasniji premijer Izraela) prikazan kao totalni moron, što priznajem da me malo čudi, ali možda potiče od nekog internog animoziteta reditelja Nattiva prema kontroverznom domaćem političaru. Film se inače završava legendarnom pesmom Leonarda Kohena "Who by Fire" koja ima dublje značenje jer je bazirana na molitvi koja se izgovara upravo na Jom Kipur praznik a objavljena je neposredno posle tog rata,  što je nice touch i nekako smisleno zaokružuje priču o pobedi koja je to samo delimično bila, uz (pre)velike žrtve. Ovaj film bi, da nema trenutno aktuelnih događaja, bio prilično nebitan (osim pomenute glumačke i maskerske bravure), ali u kontekstu realnosti zanimljivo ga je pogledati jer verujem da je neophodno podsetiti se istorije (makar i u ovom dosta tendencioznom, naivnom i ne baš briljatnom umetničkom tumačenju) da bismo imali neke iole informisane i relevantne stavove i smatranja, a ne samo da prazno lupamo po tviteru i tiktoku. Film sam našla u sivoj zoni, nije mi poznato da li ga još negde ima - ko zna nek dojavi!

Ako je neko gledao, kao i uvek, podelite utisak!